АНСОР ANSOR.INFO
Бодоми талх — ин ҳам монанди бодоми ширин, вале мағзаш талх аст. Бинобар ҳамин ҳам дарахт ва ҳам самарашро бодоми талх номидаанд. Беҳтаринаш донааш бузург ва серравғани он аст. Мизоҷи мағзи ин дар дараҷаи севум гарм ва дар охири дараҷаи якум хушк аст, инчунин баъзеҳо дар дараҷаи дувум гарм ва хушк гуфтаанд.
Хислатҳои шифобахши он: ин бодом дар бобати таҳлил додани варамҳо, пок кардан ва дафъ намудани ахлоти ғафс давои бемисл аст. Инро кӯфта, бо сирко хамир карда гузошта банданд, дарди сарро таскин медиҳад. Ва кӯфтаи инро ба чашм кашанд, ин узвро қувват мебахшад.
Инро бихӯранд, дамкӯтаҳӣ, сурфа, варами узвҳои даруни сина ва шушро шифо мебахшад; ва агар бо нишоиста бихӯранд, таъсираш зиёдтар мегардад; агар инро бо наъноъ бихӯранд, дарди гурдаро дафъ мекунад; бо асал бихӯранд, гиреҳҳои ҷигар ва сипурзро мекушояд ва бемориҳои ҷигарро шифо мебахшад, зардпарвин ва иллатҳои сипурзро дафъ месозад; бо шаҳдоб (асалоб) биёшоманд, қулинҷро мекушояд; бо майи пухтагӣ бихӯранд, иллатҳои гурдаро ба ибро меоварад, санги гурда ва хичакро майда карда мерезонад, пешобро равон мекунад ва душвор шошиданро ислоҳ менамояд, дарди бачадонро дафъ мекунад.
Мағзи инро кӯфта, дар об ҷӯшонида, бо он об сарро бишӯянд, сабӯсаки сарро дафъ мекунад ва шапушҳоро мекушад. Кӯфтаи инро занҳо аз таг бардоранд, ҳайзи бандшудаи онҳоро равон мекунад. Инро кӯфта, бо сирко ё бо шароб сиришта гузошта банданд, решҳои кӯҳна ва даванда, обилаҳои тар, шукуфаи пӯст, сабӯсаки сар, мӯрчагазак, қӯтур, хориш ва шаро (ҷӯшишҳои аллергия)-ро шифо мебахшад.
Инро кӯфта, бо сирко даромехта бимоланд, доғҳои кунҷидак ва дигар доғҳои чеҳраро пок менамояд. Агар инро бо шароб ва асал даромехта бимоланд, мӯрчагазакро шифо мебахшад. Агар танҳо худашро кӯфта гузошта банданд, газидани саги девонаро фоида дорад.
Хӯрдани бодоми талх ба рӯдаҳо зарар дорад — давояш шакар, набот ва бодоми ширин хӯрдан аст. Инчунин барои ислоҳ кардани ҳоли бади узвҳои ҳозима ва дарди меъда ҳар рӯз се-чор донаашро шикаста, мағзи онро хоида бихӯранд, таъсири бебадал дорад.
Решаашро кӯфта гузошта банданд, барои ҳамаи дардҳо дармон мебошад. Мизоҷи решаи дарахти бодоми талх гарм ва хушк аст. Хислатҳои шифобахши он: агар инро кӯфта ё бо суҳон тароша карда, бо равғани гули сурх сиришта гузошта банданд, дарди сареро, ки аз хунукӣ бошад, шифо мебахшад, инчунин доғҳои кунҷидакро дафъ мекунад.
Агар инро дар об ҷӯшонида, он обро бинӯшанд, сипурз ва гурдаро аз моддаҳои зарарнок ва зиёдатӣ пок мегардонад, қулинҷро дафъ мекунад, кирмҳои меъдаро ихроҷ менамояд.
Хокистари решаи инро гузошта банданд, сӯхтагии оташро шифо мебахшад. Баргашро дар шароб пухта бимоланд, сабӯсаки сарро дафъ мекунад ва дар ин бобат давои беҳамтост. Ҳаким ва Устоди Аввал Арасту гуфтааст, ки чун 17,5 грамм бодоми талхро кӯфта, ба дили наҳор тановул намоянд, аз нӯшидани шароб маст намегарданд. Мизоҷи равғани бодоми талх дар аввали дараҷаи дувум гарм ва моил ба тарист.
Хислатҳои шифобахши бодоми талх: агар инро бихӯранд, ахлоти часпак ва савдовиро, ки дар наздики меъда бошанд, ба воситаи исҳол дафъ мекунад; бо обе, ки дар он решаи савсани кӯҳӣ ҷӯшонида шуда бошад, биёшоманд, дамкӯтаҳӣ, варами сипурз ва бо наъноъ бихӯранд, дарди гурда ва душвории шошиданро шифо мебахшад, қулинҷро дафъ мекунад; хафа (бурма) шудани гулӯгоҳи бачадонро, ки беҳушӣ меоварад, инчунин варам ва чаппа шудани онро сиҳат мебахшад, санги гурда ва хичакро майда карда мерезонад, бачаро аз шиками занони ҳомила меафтонад.
Агар ин равғанро нимгарм дар гӯш чаконанд, дарди гӯш, ҷаранг ва овозҳои гуногуни даруни онро дафъ мекунад, кирми даруни онро мекушад. Латтаи покизаро дар ин равған олонда, занҳои ҳомила аз таг бардоранд, бача ва ҳамроҳаки онро аз шикам зуд меафтонад. Агар ин равғанро бимоланд, доғҳои рухсор, доғи кунҷидакро дафъ мекунад, чинҳои рӯйро ҳамвор месозад ва аз хунукӣ кафида бошад, шифо мебахшад (рӯйро).
Ин равғанро бо шароб якҷо карда бимоланд, решҳои тар, иллатҳои сипурз ва сабӯсаки сарро барҳам медиҳад. Миқдори як бор хӯрдан аз равғани бодоми талх дар як рӯз то 17,5 грамм аст. Шилми бодоми ширин ва бодоми талхро дар амалиётҳои тиббӣ ба ҷойи самги (шилми) арабӣ кор фармоянд, раво мебошад.
Бодоми намакпарварди бирёнкардашуда ислоҳбахши ҳоли бад ва ба эътидоловарандаи нафас аст, узвҳои даруни синаро аз моддаҳои бегона пок мегардонад, пешоб ва дарунро меронад, вале дар меъда ҳазм наёфта дафъ шудани таомро ба амал меоварад. Давои ин зарарҳояш шакар хӯрдан ва шароби мусаллас ошомидан аст.
